Cracking the coconut

Last Saturday we spent the night with all newbies at Ossie's place, one of my fellow colleagues. Before heading to Ossie's, I decided to meet up at Chelsey's place together with Craig and Megan for a pre-Ossie's. The girls had decided to make us self-made piña coladas. Needed: a coconut, a pineapple and a bottle of rum. Purchasing that coconut was not the most difficult part, but how to ask the salesguy to make a hole in your coconut as big enough to be able to get out both the juice and the meat? Besides this, carrying the coconut uphill with the hole on top was just one of Megan's majoraccomplishments of the day. Obviously we were committed to get out the meat as well, so we decided to drop the coconut from the 2^nd floor balcony. After two tries, Chelsey desperately instructed us to stop because her landlady might not be pleased to see a coconut getting splashed in front of her door. However, Megan and I decided to give it another try. I firmly grapped the coconut from the terrace and tossed it up again into Megan's hands. With a nice splash the coconut split into two parts and we could finally enjoy our piña coladas.

We then moved over to Ossie's, who cooked us an amazing multi-course dinner. We discussed all kinds of issues that matter in our daily lives as travelers or teachers aboard: US homeland security issues (or: how to get stuck into Canada?), how do I make a living as an English teacher, why to be a vegetarian, Chinese bank officials going crazy on stamps and last but not least should there be an obliged license to raise kids? Another major issue here in Cuenca is the so-called Gringo inflation. About ten years ago, Ecuador adopted the US dollar as its currency and since then has experienced relatively stable economic growth and welfare. Although bills and coins are US, price levels are definitely not. You can have a decent three-course meal for $1.50. However, local vendors have found out that most gringos are willing to pay higher prices or simply lack knowledge of the price levels. This is now causing significant increase of prices, so locals are unable to afford buying their food anymore or taxi drivers only pick up gringoes because they know they can charge them more. Apparently immigration is not just a Western issue, kind of intriguing!

During the past two weeks I've been spending most of my time teaching my new classes. I teach teenagers aged between 11 and 16 years, which is pretty intensive, but mostly fun! Teaching a language seems more than just presenting information in a logical order. It's all about making connections with your students. Presenting grammar and vocab is essential but pretty boring without any flavor or salsa. They are definitely likely to pick up more if they like the topics or feel familiar with them. Cracking their coconut is what you need to do so as to make it make sense to them.

Crossing that river

During my stay in Quito I experienced what it is to live in a 1.5 million people metropolitan city. I celebrated New Year's eve there in the streets, where people were burning their so-called effigies (personalities) in the streets. Without any feelings of aggression this celebration was a very peaceful event under a friendly atmosphere. To me it was a totally new way of inaugurating the new year, a real eye opener. In Quito, however, I also experienced a feeling of discomfort in this stunning city, where people could get robbed at any street corner and the air quality is very bad due to the heavy traffic. Realizing this I'm very happy to have decided to work in the more southern city of Cuenca, where I just moved.

The official purpose of my stay in Quito was to get my visa registered at the office for immigration. Please don't ask why. This proved quite a hurdle and I won't bother you with all the details. It will probably satisfy you to hear that I felt happy to see so many people being employed by putting stamps in passports of ignorant foreigners. These officers are clearly ordered to have gringos hand in useless copies of basically anything you can think of and giving instructions without speaking a single word of English.

So after this week in Quito I moved over to Cuenca, where I'm now temporarily staying in a decent hostel. In Cuenca I'll teach English at Centro de Estudios Interamericanos (CEDEI) as from next Monday. CEDEI is a US-based, private, non-profit organization where many locals can apply for English lessons and where gringos like me are able to learn Spanish.

While walking through the streets of Cuenca on my first day here, the differences with Quito are remarkable. I immediately start to understand why this city attracts so many retired US expats living here. Cuenca is a beautiful and picturesque old colonial town. Although it's got the benefits of a large city, the atmosphere is much more enjoyable than Quito's. On one of my first days I decide to walk by the central office of CEDEI, where I meet the management and get shown around through the nice building, located in the city center. I'm introduced to some of my new fellow colleagues. Two of them, Tracy and Collin, are from the US, while Rob is from the UK. Another US girl called Chelsey will join us in a few hours as she's still in a plane from Guayaquil. Basically our main priority now is to find housing, so that's what we start doing right away. Armed with a list of vacant apartments and rooms, the five of us start strawing around the streets of Cuenca. The weather is pretty hot this morning, so the walk seems tougher than we'd expected. The rooms listed range widely between less than US$ 100 for a single room with shared bath to over a 300 US for a full two-bedroom suite.

The first location we're visiting turns out to be in a hotel, not really what we expected. The next one seems to suit our expectations much better, as it looks like a kind of students' house. We continue our search to some more decent rooms and get a good impression of the offers and prices. Our Spanish learning curve is quite steep, as most landlords don't try to understand any English at all. On our way we cross this beautiful river towards the new town, which offers a great scenery. While walking we exchange stories about our previous experiences abroad and tell each other our individual drives to come to Ecuador and teach English here.

After our fourth house visit, we´re unhappy to notice that the sky is darkening. Although we try to increase our pace, a shower turns out inevitable. Our gringo status becomes very clear, as most of us are unprepared not carrying any rain jacket and get completely soaked. The river's levelis risingand its flowis getting much wilder. After months of prepping, it's intriguing to finally meet similar people that are following a road to where no-one knows, while being on the same boat crossing that same river. We cross it again, back into town.

Twee werelden

De wereld is verdeeld. In twee helften om precies te zijn: een noordelijk en een zuidelijk halfrond, gescheiden door een evenaar. In Ecuador is in de 18^e en 19^e eeuw diepgaand onderzoek gedaan naar de positie en kromming van de evenaar. Precies ten noorden van Quito was in die tijd een van de weinige geschikte plekken met genoeg zicht (zonder bebossing) om goede plaatsberekeningen te kunnen doen door slimme geodeten. Om deze reden heet het land sindsdien Ecuador. Tot zover een korte geschiedenisles.

Vandaag, 31 december, heb ik mij als een echte toerist gedragen en ben ik richting de evenaar afgereisd. Zo'n 20 kilometer ten noorden van Quito bevindt zich op de evenaar een groot monument met uitkijktoren, omringd door talloze paviljoens, musea en cafetaria's. Mitad del Mundo, ofwel 'het midden van de wereld', luidt de naam van het park dat $2 toegang vraagt. Ecuador verdient dus, ja u leest het goed, geld aan een fictieve lijn. Ook ik trapte er vandaag in en kon de verleiding niet weerstaan om nog even aan jullie (noordelijk) halfrond te snuffelen.

Daar aangekomen loop ik wat door het park, schiet de nodige toeristische plaatjes en bekijk een aantal interessante musea. De uitkijktoren biedt een mooi uitzicht over de omgeving en het is een raar idee om precies op twee halfronden te staan. Tegelijkertijd realiseer ik me eigenlijk hoe willekeurig en fictief deze lijn eigenlijk is. Zijn we niet kránkzinnig met zijn allen dat we ons laten fotograferen op een afgesproken lijn, die ook nog eens moedwillig daar ter plekke is geschilderd? Ja, dat zijn we. Want de echte evenaar blijkt 200 meter verderop te liggen volgens latere GPS-data. Tot zover de desillusie.

Niettemin is het een leuk uitstapje, waarbij de zon letterlijk boven mijn hoofd brandt (de eerste dag!). Ik eet en drink nog wat, laat de evenaar-certificaten voor wat ze zijn en besluit om weer richting Quito te gaan om daar oudjaarsavond door te brengen. Eigenlijk is dat net zoiets als de evenaar: we hebben met elkaar afgesproken dat als de aarde weer een rondje rond de zon heeft gemaakt, dat het jaartal een cijfertje verspringt. En daar maken we natuurlijk een groot feest van. Ik ben benieuwd hoe dit in Ecuador uitpakt!

Op de terugweg in de overvolle bus rijden we door armzalige buitenwijken van Quito: de huizen zijn er vervallen en de kinderen zwerven er met fruitmandjes rond op straat in de hoop nog een paar centavos te verdienen. Even later rijden we langs een prachtige 'vinexwijk'. Dat kan dus ook hier, denk ik. Maar al snel valt mijn oog op de hoge hekken en de toegang die wordt bewaakt door portiers en camera's. En dan spookt het lied van Kinderen voor Kinderen door mijn hoofd:

Kinderen voor kinderen
Een kind is hier zo rijk
Kinderen voor kinderen
Het is zo ongelijk

Een kind onder de evenaar
Wordt later vaak een bedelaar
Kinderen voor kinderen
Voor kinderen van daar

Met beide benen stond ik op de laatste dag van dit jaar even in beide werelden.

Hablas Español?

Eergisteren was het dan zover: mijn vertrek naar Ecuador. Op Schiphol zou ik door mijn familie worden uitgezwaaid. Tot mijn grote verrassing was er ook een mooie afvaardiging clubgenoten en zelfs van de afdeling Nijmegen present, waarvoor hulde. Ik werd er dusdanig door afgeleid dat de douanebeambte mij even moest attenderen op het feit mijn paspoort te overhandigen (zie vorige verhaal). Tot zover het 'hello goodbye' moment. De elf uren vliegen naar Panama verliepen sneller dan ik had verwacht, dankzij de uitgebreide voorraad films van de luchtvaartmaatschappij. Na vier uur wachten in Panama kon ik dan eindelijk rond 23:00 lokale tijd voet zetten op Ecuadoraanse bodem.

Ecuador is een land dat perfect het imago van een Zuid-Amerikaans land weet hoog te houden: het land heeft alle kenmerken van een politiestaat. Je struikelt erover. De douane is een nog aparter verhaal. Bewapend met alle visumstempels, formulieren, de zojuist ingevulde immigratieformulieren en natuurlijk paspoort stapte ik vol goede moed richting de vrouwelijke douanier. Ik toonde haar mijn visum, waarop een vragende blik volgde. Het werd mij al snel duidelijk dat het niet aan mij lag maar aan haar, toen ze aan haar collega vroeg uit welk land dit paspoort afkomstig was (ja Spaans verstaan lukt al aardig). Uiteindelijk kwam de volgende horde: hier mocht al mijn bagage nog eens door onder toeziend oog van zuur kijkende agenten. Dit ook overleefd hebbend kwam de meest bizarre stap van het geheel. Daar waar je bij Schiphol netjes door schuifdeuren naar buiten loopt, is er hier nauwelijks een afscheiding tussen het opwachtende publiek, dat massaal was uitgelopen. In totale wanorde stonden agenten de arriverende passagiers staande te houden om vervolgens bagagestickers terug te vorderen. Gelukkig had ik deze nog. Meestal gooi ik deze namelijk gelijk weg. Toen kon ik eindelijk mijn weg vervolgen richting taxi en richting een bed.

Na een korte nacht slapen (dankzij jetlag) heb ik gisteren Quito verkend. Op het eerste gezicht oogt Quito net als iedere grote Westerse stad. Er zijn heel veel winkels en restaurants met alles erop en eraan. Maar niets is minder waar. De armoede is overal zichtbaar. Op iedere straathoek staan meisjes kersen en sjaaltjes te verkopen. Overal zwerven mensen rond zonder zichtbaar doel, waarschijnlijk bedelend. Eventjes buiten de toeristische straten zie ik verpauperde wijken. Overal zijn zakkenrollers en straatrovers actief. De politie is massaal aanwezig om deze criminaliteit te bestrijden. Maar hiermee bestrijd je niet het probleem, namelijk de armoede, maar alleen een gevolg ervan. Opvallend is dat heel weinig mensen Engels spreken of zelfs maar begrijpen. Meestal krijg ik dan ook het zinnetje 'hablas Español?' naar mijn hoofd geslingerd. Deze taalbarrière werkt twee kanten op: met mijn beste Spaans probeer ik mij te redden en tegelijk realiseer ik mij dat mensen die geen Engels spreken hun mogelijkheden enorm beperken in een stad waar veel toeristen rondlopen. Werk aan de winkel...

On the Borderline

Het zijn bijzondere dagen, mijn laatste dagen in Nederland. Het zijn niet alleen de dagen van kerstmis, wat typisch zo'n tijd dat is waarin ik meestal het tijdsbesef aardig kwijtraak. Het witte sneeuwlandschap met een paar voetstappen erin biedt mij een vragende aanblik. De tijd lijkt er even stil te staan. Het is nog aparter met het vooruitzicht voor zo'n zeven maanden te vertrekken naar een land met (hoofdzakelijk) geen sneeuw. Het is voor mij nu dan ook vooral de tijd van afscheid nemen. Afscheid van alle dierbaren die ik hier achterlaat. Zo'n afscheid valt niet altijd mee, het is dat typische moment alsof twee wegen even lijken te scheiden, terwijl ze later ongetwijfeld weer bij elkaar komen. Een tijdelijk afscheid. Ieder afscheid brengt een apart gevoel met zich mee en ieder afscheid vormt, zoals Salvador Dali het treffend omschreef, de geboorte van een herinnering. Op zo'n punt komen verleden en toekomst even samen en schudden elkaar in het stukje niemandsland dat ‘grens' heet. Dit punt is precies de grens waarop ik op dit moment sta.

Wat is een grens eigenlijk? Een grens bepaalt waar de een gaat en waar de ander stopt. Precies daar waar de ene persoon met de juiste papieren vrolijk doorwandelt, blijft de ander bedeesd of juist gelukkig achter. Vaak zijn het arbitraire maar voldongen feitelijkheden. Families werden gesplitst toen de Berlijnse muur in 1961 in korte tijd werd opgetrokken en een vergelijkbaar verschijnsel zien we nog op veel plekken in de wereld (helaas) terug. Wat gebeurt er met de wereldkampioen als een bal over de lijn is maar door de grensrechter niet wordt gezien? Wacht je netjes achter de lijn bij het postkantoor? Wat moet je met zo'n grens? Steek je hem over, omdat hij zo aanlonkelijk lijkt, of blijf je staan, weerhouden door het onbekende aan de andere kant? Grenzen opzoeken is iets wat veel mensen intrigeert: iets doen wat eigenlijk niet kan, of iets zeggen wat eigenlijk niet mag. En zeg nou zelf, is niet alleen een fantasie grenzenloos?

De afgelopen tijd heb ik naar deze reis toegeleefd. Met de volle overtuiging stort ik mij erin, met de bedoeling er rijker en wijzer van terug te keren. De flow van het bedenken, het regelen en van de voorpret is nu bijna voorbij en het moment is daar dat ik op de grens sta van het afscheid nemen. 'Sir, passport please', bromt de douanebeambte. Ik ontwaak uit mijn fantasie. Precies daar sta ik even stil op de grens van twee levens.

Zeker!

Veel dingen in het leven zijn zeker; veel alledaagse zaken in dit Nederland zijn immers minutieus gepland. Zo deelt Sinterklaas zijn cadeautjes uit op 5 december, wint Oranje nooit het WK en opent de lokale Albert Heijn dagelijks zijn deuren om 8 uur. Koning winter heeft zich echter niet aan een zekerheid gehouden. Hij is er al! Hoe durft hij? De afgelopen dagen heeft hij met rasse schreden zijn intrede gedaan in Nederland. Onmiskenbaar koud is het met alle ongemakken van dien, maar ook onmiskenbaar mooi zijn de ijspret en het winterse landschap. Maar was dit alles volgens afspraak? Had ik niet al in Ecuador moeten zitten? Wanneer begin ik met lesgeven in Cuenca? Aan wie ga ik lesgeven? Wat kom ik daar tegen? Wordt dit niet een geweldig stuk levenservaring? En wanneer kom ik eigenlijk precies terug? Wat doe ik hier eigenlijk nog?

Onder dit vragenvuur heb ik de afgelopen weken gelegen. Als een volleerd oorlogsveteraan pareer ik iedere aanval. In de tussentijd is mijn sociale leven verworden tot intieme contacten met de lokale GGD en passionele afspraakjes in Den Haag op het consulaat van Ecuador. Ik leef van vaccinatie naar vaccinatie om tussendoor even de winterlucht op te snuiven op het desolate maar wonderschone strand van Scheveningen. De helpdesk van menig verzekeraar, belastingdienst en luchtvaartmaatschappij doet mij gruwelen en levert mij vaak meer vragen op dan antwoorden en de bergen op te ruimen spullen in mijn kamer doen vermoeden dat ik eerder ga verhuizen dan dat ik op reis ga. Maar het maakt allemaal niets uit. De sneeuw ligt er. Mijn koffer is bijna gepakt. Met een blikje uit Holland. Ik vertrek. Op 28 december. Adios!

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Marc