De wereld is verdeeld. In twee helften om precies te zijn: een noordelijk en een zuidelijk halfrond, gescheiden door een evenaar. In Ecuador is in de 18^e en 19^e eeuw diepgaand onderzoek gedaan naar de positie en kromming van de evenaar. Precies ten noorden van Quito was in die tijd een van de weinige geschikte plekken met genoeg zicht (zonder bebossing) om goede plaatsberekeningen te kunnen doen door slimme geodeten. Om deze reden heet het land sindsdien Ecuador. Tot zover een korte geschiedenisles.

Vandaag, 31 december, heb ik mij als een echte toerist gedragen en ben ik richting de evenaar afgereisd. Zo'n 20 kilometer ten noorden van Quito bevindt zich op de evenaar een groot monument met uitkijktoren, omringd door talloze paviljoens, musea en cafetaria's. Mitad del Mundo, ofwel 'het midden van de wereld', luidt de naam van het park dat $2 toegang vraagt. Ecuador verdient dus, ja u leest het goed, geld aan een fictieve lijn. Ook ik trapte er vandaag in en kon de verleiding niet weerstaan om nog even aan jullie (noordelijk) halfrond te snuffelen.

Daar aangekomen loop ik wat door het park, schiet de nodige toeristische plaatjes en bekijk een aantal interessante musea. De uitkijktoren biedt een mooi uitzicht over de omgeving en het is een raar idee om precies op twee halfronden te staan. Tegelijkertijd realiseer ik me eigenlijk hoe willekeurig en fictief deze lijn eigenlijk is. Zijn we niet kránkzinnig met zijn allen dat we ons laten fotograferen op een afgesproken lijn, die ook nog eens moedwillig daar ter plekke is geschilderd? Ja, dat zijn we. Want de echte evenaar blijkt 200 meter verderop te liggen volgens latere GPS-data. Tot zover de desillusie.

Niettemin is het een leuk uitstapje, waarbij de zon letterlijk boven mijn hoofd brandt (de eerste dag!). Ik eet en drink nog wat, laat de evenaar-certificaten voor wat ze zijn en besluit om weer richting Quito te gaan om daar oudjaarsavond door te brengen. Eigenlijk is dat net zoiets als de evenaar: we hebben met elkaar afgesproken dat als de aarde weer een rondje rond de zon heeft gemaakt, dat het jaartal een cijfertje verspringt. En daar maken we natuurlijk een groot feest van. Ik ben benieuwd hoe dit in Ecuador uitpakt!

Op de terugweg in de overvolle bus rijden we door armzalige buitenwijken van Quito: de huizen zijn er vervallen en de kinderen zwerven er met fruitmandjes rond op straat in de hoop nog een paar centavos te verdienen. Even later rijden we langs een prachtige 'vinexwijk'. Dat kan dus ook hier, denk ik. Maar al snel valt mijn oog op de hoge hekken en de toegang die wordt bewaakt door portiers en camera's. En dan spookt het lied van Kinderen voor Kinderen door mijn hoofd:

Kinderen voor kinderen
Een kind is hier zo rijk
Kinderen voor kinderen
Het is zo ongelijk

Een kind onder de evenaar
Wordt later vaak een bedelaar
Kinderen voor kinderen
Voor kinderen van daar

Met beide benen stond ik op de laatste dag van dit jaar even in beide werelden.