Zaterdag: dag van vertrek! Op Schiphol ontmoeten we de medereizigers en even later ook de grote groep van de gemeente Smallingerland, die vanwege het 20-jarig jubileum van de stedenband ook afreizen naar Gobabis. Tijdens het avondeten blijkt dat de vlucht naar Londen vertraagd is, uiteindelijk vertrekken we een uur te laat. Even denken we nog dat de aansluiting is gegarandeerd, maar dat blijkt alleen te zijn voor mensen die verder reizen met British Airways. Onze hoop vervliegt snel: er zijn geen latere vluchten meer die dag en de eerstvolgende optie is een hele dag later. Allereerst overheerst de teleurstelling, maar we leggen ons neer bij een dag in London. British Airways regelt een hotel en transfer. Wat vervelend nou.

De volgende dag bezoeken we het British Museum, Covent Garden, lopen langs de Theems en maken een korte riviercruise. De tijd is zo gevuld in een stad als London en we moeten alweer richting Heathrow. Uiteindelijk vertrekken we die avond stipt op tijd naar Johannesburg. Nog steeds in dezelfde kleding als zaterdag komen we na een heerlijke nachtvlucht aan, waar we overstappen op een laatste korte hop naar Windhoek. Omdat we nog twijfel hebben over de bagage, lopen we het halve vliegveld over en mogen in totaal drie keer stempelen, maar men bezweert ons dat die ons op de band in Windhoek tegemoet zal schuiven. De vreugde als dit ook daadwerkelijk gebeurt, is er niet minder om!

Landen in Windhoek heeft iets mysterieus: het is als landen op de maan (voor zover ik dat kan beoordelen): er is helemaal niks! Terwijl de hemel openbreekt boven het vliegveld van Windhoek staan we bij de autoverhuurder. Hier zijn ze blij met de regen die wij meebrengen en krijgen we complimenten. We rijden, links van de weg, de 150 km naar Gobabis. Om de slaap niet te laten winnen, doen we flauwe woordspelletjes: nu weet ik weer heel veel Nederlandse plaatsnamen die met een n beginnen. Rond 4 uur 's middags rijden we Gobabis binnen waar ons een zwembad, bed, schone kleren en een braai staan te wachten!